देशद्रोही

मकालुको माथ बोकेर

चुरेको सिञ्चित बगरको

तिरैतिरको मेरो धरान

जहाँ साकेला र उधौँलीको

स्वर्णिमता महसुस गर्छु ।

जब नाङ्चुङहरू डोर्याउछन्

ढोल, झ्याम्टा, धनुर्बाणहरू

अनि पुजिन्छन्

कुखुराका फिलाहरू

सिल्ली नृत्यमा रम्दाको माझ

रम्य हुन्छ त्यो साँझ

त्यहाँ म धरान सम्झिन्छु र मग्न हुन्छु ।

रिपु मल्लको शहरदेखि आएको

पश्चिमे भ्रमर

बुद्धिकर्णको आत्माघरसँग

साइनो बढाउन खोज्छु

र विजयपुरको ऋतम्भरा जोगाउन खोज्छु

राई, लिम्बू र किरात संस्कृतिहरूमा

चण्डी पढ्ने सौख राख्छु ।

म धान नाच्दा, गौरा खेलको लय मिसाउन खोज्छु

अनि लान्छु, सुदूरको पूर्वीय भाका

सुदूरको पश्चिममा

जहाँ देउडाका बीचमा

पालमका हरफ भट्याउँछु

रिपु मल्ल र भीमदत्तका गाथाहरूका बीचमा

बुद्धिकर्णका बहादुरीका कथा गुन्छु ।

म जान्छु पाथीभराको यात्रामा

बिसौनीहरूमा सम्झिन्छु यार्सा गुम्बा टिप्दाका क्षणहरू

म खप्तड पुग्छु एकान्तबासमा

सम्झिन्छु हलेसी पुज्दाका पलहरू ।

तर अफसोच,

हाम्रा भावनाहरूमा फाँटो ल्याउँदै

राज्य मलाई दोहन गर्ने सोचिरहन्छ

पाइतालामूनिको कठपुतली बनाउने छद्म रच्छ

रैतीका जिजीविषा छोट्याउन खोज्छ

चुला चौका र मझेरीहरू निभाउन खोज्छ

सहअस्तित्वको राग मेटाउन खोज्छ ।

बक्खु र स्यमु भिरेर

“लौ नु दया भिन्तुना” भन्दै राजधानी छिर्न खोज्दा

मेरो अस्तित्वको प्रमाणपत्र खोजिन्छ

कुर्ता र धोतीमा सजिएर

चोमोलोङ्मा छिचोल्न पुग्दा

मेरो नागरिकताको नम्बर मागिन्छ ।

म सोच्छु मौनतामा र झस्किन्छु

हाम्रो सहिष्णुताको आकाशमा बसेर

कही कतै डढेलो लगाउने त होइन ?

शहीदको सालिकको काँधमा बसेर

परेवाले मेरो मृत्युको खबर सुनाउने त होइन ?

मेरो सद्भावको सुकिलो झण्डा

मेरो लासको कात्रो बनाइने त होइन ?

हुलाकीले पुलिन्दामा लगाएको लाहाछापजस्तै

देशद्रोहीको संगीन ट्याग भिराउने त होइन ?