विवशता

धानबारीमा लहलह झुलेका बोटहरू हेर्दा

अगेनामा हरदम बलिराख्ने आगो देख्दा

अनि आकाशमाथि देखिने असीमित क्षितिज नियाल्दा

ऊ पनि बन्न खोज्छ तिमीजस्तै

तिम्रै हरदम

जो हरेकका जीवनको प्रेमगीत बनोस्

जो हरेकका जिजीविषाको भागिदार बनोस्

जो हरेकका खुसीहरूको कारण बनोस्

त्यसैले त उसका आफ्ना इच्छा छैनन्

त्यसैले त उसका आफ्ना आवश्यकता छैनन्

त्यसैले त उसका आफ्ना क्रिडाहरू छैनन्

तर अफसोच

ऊ निहत्था हुन्छ

अरूका निम्ति आदर्शको पगरी गुथ्छ

लटरपटर गर्ने एक हचुवा बन्छ

र समयको बोझ हुन्छ ।

जीन्दगीको क्यान्भासमा

समयसँगै उभिएको एक अस्थिपन्जर हो ऊ

जो सँग छ समाजको ऐना

जसले देख्छ समस्याको आँखीझ्याल

र निमिट्याउन खोज्छ हर लगामहरू

तर्सिन्छन् मान्छे

उसको रूपण देखेर

तर आफ्नै मनको दलनमा जलिरहन्छन्

अगेनामा जलेको आगोजस्तै ।

समयको रूपरेखामा

रमेश क्षितिजको कविताजस्तै

के शिखर चढ्नु मात्रै हो र जीवनको सफलता

वा शिखर उत्रिन जान्नु पनि हो सफलता ।

म किमंकर्तव्यविमूढ छु

आफैँसँग

उसको सन्ताप सम्झेर

अनि अठ्ठहाँस हाँस्न मन लाग्छ आफैँसँग

आफ्नो विवशता देखेर ।