बाँदरहरूको मेला

नेमुनिको नामले कल्पित देश
मञ्जुश्रीले छिचोलेको काठमाडौँ
सगर छुने माथ र शान्ति छर्ने बुद्धभूमिले
चौडा बनाएको हाम्रो गर्विलो छातीमा
तेञ्जिङका पदचाप परिरहँदा
हामी परजीवीको कल्पना गछौँ
र खोज्न थाल्छौँ छुट्टै आभास नयाँपनको
टुँडाल र शिखरका मण्डपमा
सङ्गमर्मरको लेप लगाउन खोज्छौँ ।
खुँडा र तरबार बोक्ने
दरिला पाखुराले
चरेश र रक्तचन्दन बोक्दा,
देश चिन्तन गर्ने वैचारिक मगजले
भाषणको काव्य लेख्न खोज्दा,
मेरो मानसपटलमा
बाँदरका प्रजातिहरू
झलझली नाच्न थाल्छन्
त्यसैले त
मैले यहाँ बाँदरहरूको मेला लगाउन खोजेको छु ।
आऊ यहाँ
यो मेलाको साक्षी बनेर जाऊ
र रोप आफ्नो छुट्टै इतिहास
तिमी यहीं बाँदरहरूको भीडमा
आफ्नो अस्तित्व खोज्न चाहन्छौ ?
वा आफ्नो छुट्टै गोरेटो कोर्छौ ?

मलाई कहिलेकाहीं सम्झनामा आउने
सद्दाम हुसेन र गद्दाफी
विन लादेन र इदि अमीन
यिनीहरू थिए थिएनन्
कुनै मेलाका हाकावाल ?
वा कसैको हाक्कहुक्कका
वेलगाम रिपु थिए ?
र पो अवनति प्राप्त गरे
प्रश्न अनुत्तरित छ ।

देशका उच्चासीनहरू हो
तिमीलाई थाहा छ छैन
हस्तिव्यूहको रचनाबारे ?
देशको जङ्गेपिल्लर जोगाउन
तिम्रो हसन्तिका हेर्न बाँकी छ
तिमी दु:शासन बन्ने वा अभिमन्यु ?
इतिहास भर्न बाँकी छ ।

तिम्रो विचारको युद्धमा
तिमी महावीर बन्ने वा वृक्षचर ?
तिमी चिन्तन गर्ने कि चिन्ता ?
तिमी मन फेर्ने कि मान्छे ?
तिमी वीरकर्म गर्ने कि विनष्ट ?

जिन्दगीको क्यानभासमा
मैले यौटा झार रोपेको छु
र प्रतीक्षारत छु
त्यो झार पीपल बन्छ वा पलाँस ?

हो मैले यहाँ
बाँदरहरूको मेला लगाएको छु
यो मेलालाई
हनुमानको बाँदर सेना बनाउने ?
वा ढेडु गुनीको लावा लस्कर ?
त्यो तिम्रा पदचापहरूले निर्क्योल गर्नेछ ।