सिरिया र सृष्टि

दिग्दिगन्तबाट आएका पुलिन्दाहरूमा

हुलाकीले लाहाछाप हानेजस्तै

आकाशबाट खसेका मृत्युपत्रहरूमा

एकएक गर्दै लालछाप हानिरहँदा

म ती धराहरूलाई सम्झन्छु

जसले जीवनको निर्माण गरे

र बसाए बस्ती

देखाए शैशवकालमा सपना

जिजीविषा र जिगीषाका

जसले सिकाए

इमानका करारनामा

र वीरताका कौशलहरू

जसले पढाए त्रिपिटक

बुद्ध र शान्तिका

र उजागर गरे

स्वाभिमानका लहरहरू ।

बच्चाहरूले खेलेका बालापनका खेलहरूमा

मधुमालती बनेका आत्माहरू

के सवार भएकै हुन् त

सदाका लागि वायुपङ्खी घोडामा ?

तिनीहरूले खेलेका डन्डीबियोका बियोजस्तै

उछिट्टिएर कहाँ पुगे होलान् निर्जीव संसारमा ?

आफ्नै सन्तानसँग लुकामारी खेल्दै गर्दा

कहिलेसम्म छोपिरहनेछिन् ती आमाले आँखाहरू

र पर्खिरहनेछिन् अङ्गालोमा बेर्न ?

भाँडाकुँडी खेल्दै गर्दा

बनेका दुलहा दुलहीहरू

कहिले बन्लान् यथार्थमा जीवनका सारथीहरू ?

यी सबै प्रश्नहरूका उत्तरको निर्माणमा

समर्पण गरेका हुँदा हुन्

सृष्टिकर्ताले आफ्नो सम्पूर्ण जीवन ।

आफ्नो समयका एकएक भागहरूमा

जीवनका सुरम्य पाटाहरू बिर्सिएका हुँदा हुन्

यही सुन्दर सृजनाका निम्ति ।

जुन कुनै सन्की शाषकको

भद्दा मजाक हुनसक्छ

जो यी सबै प्रश्नहरूको उत्तर

बन्दुकको नालबाट दिन रूचाउँछन् ।