सगरमाथा शिबिरबाट

तिम्रो आकृति सम्झेर
मख्ख परिरहने मेरा निस्सार आँखा
तिमीलाई साँच्चै अनुभूत गर्दा
यसैयसै गमक्क भइदिन्छन्
र चुम्न मन लाग्छ तिनै प्रतिबिम्बहरूलाई
जसले यसको विराटता
र सँगै यसको सुन्दरता
सधैँ प्रतिध्वनित गरिरहे ।

तिमीसँगको अनुभूति छिचोल्न
गोरेटा र घोडेटाहरूमा परेका अनेकन् पदचापहरूमा
दूधकोशी र भोटेकोशीको सुशेलीले सङ्गीत थपिरहँदा
भीमकाय याम्ब्युला देवताको आशिर्वाद थाप्लोमा परिरहँदा
लोत्से र नुप्सेले तिम्रो हात समाइरहेको देख्दा
र अगाडि अमादब्लम मुसुक्क मुस्काइदिँदा
म झनै गमल्क पर्छु र सम्झिन्छु
सृष्टिकर्तालाई
जसले यो नगरीको निर्माण गरेँ
बसाए बस्ती हिमालको
र बन्न लगाए हामी रैती/अरैतीलाई
यसका अतिथिहरू ।

स्वप्नील आकृतिमा रमाउनु

र सजीवता महसुस गर्नु
फगतको तुलना रहेछ ।
त्यसैले त
आदिम सभ्यताको गाथाले रङ्गिएको
तिम्रो कालजयी इतिहासको पर्दा उठाएर
त्यो भाष्य लेख्न चाहन्छु जीन्दगीको
जुन तिमीजस्तै अटल र अचल छ ।